...

Mensen van de dag

Het is met gemengde gevoelens dat ik begin met te vertellen dat in de afgelopen week mijn lieve moeder op 91 jarige leeftijd is overleden.
Natuurlijk vind ik het moeilijk dat ik nu zover weg ben maar voor haar is het goed. Ze was er aan toe, moe en verzadigd van het leven hier op aarde. Ze hield van de Heer Jezus en wist dat ze na haar sterven bij Hem zou zijn.

(Klik op de foto om het origineel te downloaden)

Het bericht kwam niet helemaal bij verrassing want rond het vorige weekend had ik berichten ontvangen dat ze een paar keer gevallen was en zich verder ook niet zo lekker voelde. Later bleek dat ze waarschijnlijk weer een kleine hersenbloeding had gehad en ook had ze een fikse blaasontsteking. Mijn broer en zussen hebben haar nog opgezocht en ook onze oudste dochter was dinsdag bij haar, juist op het moment dat ik haar belde. Ze was niet lekker zei ze. Dat was heel bijzonder, want ze was ongelooflijk gezond voor haar leeftijd, ook al kon ze niet goed meer uit de voeten. Toch was het best een schok toen onze oudste dochter mij woensdag belde en vertelde dat oma die ochtend (woensdag) in haar slaap was gestorven.
Wat was ik dankbaar dat ik haar nog had kunnen spreken en groeten, ook al wist ik toen niet dat het de laatste keer zou zijn.
Sinds ik vorig jaar naar PNG vertrok heb ik er altijd rekening mee gehouden dat zij plotseling zou kunnen overlijden en ik haar niet meer zou zien. Maar nu mijn reis naar Nederland gepland is over een maand leek een weerzien zo dichtbij en reëel, juist ook omdat ze voor haar leeftijd ongelooflijk gezond was. Als ik haar belde was ze altijd zo monter, dankbaar en tevreden.  
Maar nu is ze toch al heengegaan en ook al heb ik er vrede mee omdat het voor haar niet meer uitmaakt, toch vind ik het heel moeilijk dat ik niet bij de uitvaart kan zijn bij mijn broers en zussen, onze kinderen en de vele familie vrienden en kennissen. Samen afscheid nemen en een periode af te sluiten.
Maar een hals over kop vervroegen van de reis leek ons ook niet wijs en prettig, mede omdat Manuela hier nog maar net een week is.
Gelukkig laten ook hier lieve meelevende mensen hun troost  blijken, dat doet ontzettend goed.

Walindi

Het leven heeft altijd twee kanten. Aan de ene kant het verdriet van de tijdelijke scheiding door het sterven. Aan de andere kant het aardse leven dat doorgaat en de mooie dingen waar wij door Gods genade nog van mogen genieten naast ons dagelijks werk.
Wie het boek Prediker in de Bijbel nog nooit gelezen heeft, raad ik aan dat eens te doen.
“Er is een tijd van treuren, en een tijd van lachen.”
Wij hebben maandag met een klein gezelschap weer mogen genieten van die geweldig mooie natuur.
Het weer is hier de laatste tijd niet bepaald tropisch dus we zagen weinig zon die dag. Toch hebben we genoten. Van het water van de oceaan met de vele vissen. Het water was ruig, de boot ging hard  op en neer, het leek wel of we in een pretpark in een of ander wild toestel zaten. Ook dit keer werden we weer omringt door een enorme hoeveelheid dolfijnen. Dat is toch zo indrukwekkend!

.

Bij het snorkelen in ondiep water waren af en toe kleinere vissen die ons nieuwsgierig in de gaten hielden. Ik heb nu al een paar keer meegemaakt dat ik met een of meer kleine vissen kan spelen. Ze zijn soms zo nieuwsgierig en als ik dan mijn hand uitstrek komen ze telkens even dichtbij, zwemmen toch weer weg en als ik mijn hand stil houdt raken ze me soms met hun snuitje aan. Onvoorstelbaar dat je zelfs met visjes contact kunt maken. Heel wonderlijk.

Roelie (links) en Manuela (rechts en onder) aan het snorkelen boven het rif
Ogenschijnlijk gewoon saai water, maar direct onder de oppervlakte een tropisch paradijsje met adembenemende kleurenpracht

Heel bijzonder ook om te zien hoe op sommige plaatsen een heleboel verschillende soorten vissen vredig door elkaar heen zwemmen, dan moet je toch wel denken aan een paradijs. Zo zou het weer moeten zijn, dat al de schepselen elkaar verdragen en de ruimte delen in vrede.
Maar dat is toch onze hoop en verwachting? Dat God alles weer terug zal brengen in een staat van vrede! Wat een genade dat er nog plaatsen zijn op aarde waar we iets kunnen proeven van wat er gaat komen! Dat noem ik genade!

Kimbe

Donderdag hebben we Manuela voor het eerst Kimbe kunnen laten zien. “Onze” winkels, Liamo, enz.
Samen met Annette en Michelle hadden we een heerlijke dag. Voor Sinco was dit de laatste vrije dag.
Terwijl de anderen zich bij de zwembadjes vermaakten waren Manuela en ik gaan kanoën op de oceaan om wat van het rif te kunnen zien. De kano heeft twee ronde doorzichtig kijkgaten in de bodem, dat is wel leuk. Later gingen we dichtbij de kant met onze snorkelset en op onze knieen mooie schelpjes zoeken en met de visjes spelen. Ja echt!
Ik had mijn slippers op de kant gezet en na een hele tijd met onze neuzen in het water vonden we het welletjes en wilden de kano opruimen en naar de anderen gaan. Ik zocht mijn slippers! Nergens te zien, ik had ze toch echt op de kant gezet! Manuela keek over het water en ja hoor, ze waren al een heel eind afgedreven. De een nog op loopafstand, maar de ander al bijna niet meer te zien. Ik waadde door het water en bereikte de eerste.  Ik bedacht dat het beter zou zijn om met de kano te gaan om de andere op te halen. Manuela was ook al op dat idee gekomen en was al onderweg. Zij vond dat ze in haar eentje sneller zou gaan, dus ik bleef wachten! En ja hoor, ze had hem! We waren net op tijd, anders had ik op blote voeten naar huis gemoeten.

Van alles wat

Op de andere dagen hebben we van alles gedaan, op school, in de bibliotheek. Sinco is heel druk met alles in orde maken en klaar te leggen. Er zijn regelmatig vergaderingen met de collega’s, de spanning stijgt. Ook dit jaar geeft Sinco bijbelles, science, alle wiskunde en natuurkunde en daarnaast keuzevakken als de schoolkrant en het jaarboek en leren presenteren. Daarnaast is Sinco op school systeembeheerder van de computers.

.

Maar Manuela geniet van haar vakantie, wij zijn samen nog een keer met een paar mensen naar de zee geweest en hebben gesnorkeld.
Bijna zou ze een tripje naar de Bush hebben gemaakt. De verpleegster die hier werkt zou naar een stam gaan om medicijnen uit te delen en inentingen te doen. Maar het kleine vliegtuig was bijna vol, dus er was te weinig ruimte voor Manuela’s gewicht. Met zo’n klein vliegtuig, hetzelfde waar Sinco in meevloog, telt het gewicht en niet zozeer de ruimte. Een kind of een lichter persoon zou nog mee hebben gekund. We hoorden later dat de tocht afgelast was i.v.m. het weer. Dat wil zeggen naar de bepaalde stam, daar was het zo regenachtig dat het vliegtuig niet zou kunnen landen. Dus wie weet maakt ze nog een kans als de verpleegster een andere keer alsnog gaat.
...

***
Hoe prachtig is het
dat niemand
een seconde
hoeft te wachten
om te beginnen
met de wereld
te verbeteren!

Anne Frank - Joods meisje
dat in de oorlog
in een concentratiekamp
overleed.

***

Ons thuisfront heeft een mooie site met o.a. een forum over zending!

...

PS. Ik lees altijd met veel interesse en geprikkeld door de humor de columns van

COLUMNCHRIST

Neem een kijkje!